No i musiałem zmienić poglądy — choć tylko moja czteroletnia wnuczka potrafiła tego dokonać.
Dla mnie Święto Zmarłych zawsze było czasem zadumy, wspomnień o tych, którzy odeszli. To święto głęboko zakorzenione w naszej tradycji — czas, gdy odwiedzamy cmentarze, zapalamy znicze, składamy kwiaty i w ciszy wspominamy bliskich. Zawsze traktowałem je jako święty moment w roku — pełen nostalgii i refleksji.
A potem do Polski przywędrowało Halloween — razem z Coca-Colą i całą zachodnią popkulturą. Święto zabawy w straszenie: domy ozdobione dyniami, pajęczynami i szkieletami, dzieci przebrane za czarownice, duchy i potwory, biegające od drzwi do drzwi z okrzykiem „cukierek albo psikus!”.
Nie miałem nic przeciwko samej zabawie, ale — jak mawiał Kopernik — „gorszy pieniądz wypiera lepszy”. Bałem się, że tak samo będzie i tu: że rozbawiony Halloween wyprze naszą poważną, polską tradycję Wszystkich Świętych — dawniej słowiańskie Dziady.
Dlatego od lat wieszałem na furtce kartkę z napisem: „Tu nie obchodzi się Halloween”, aby dzieci nie dzwoniły.
Ale moja wnuczka miała inne plany.
Specjalnie przylatuje do Polski na Wszystkich Świętych — a przy okazji, żeby bawić się w Halloween z kuzynostwem.
I choć wciąż mam w sobie obawę, że polska tradycja może zniknąć, musiałem się poddać. Z moją wnuczką nikt nie miałby szans.
Pozostaje mi mieć nadzieję, że jedno nie musi wykluczać drugiego. Że można uśmiechać się w przebraniu czarownicy, a następnego dnia zapalić znicz na grobie dziadka.
Można pamiętać — i bawić się jednocześnie.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz